Een horrorverhaaltje over design en content
Wat als ontwerpers van kleding hun designs maken zonder rekening te houden met het menselijk lichaam? Misschien maken ze kunst, maar echt draagbaar zal het resultaat niet zijn.
Wat als de makers van waterflesjes geen rekening houden met de eigenschappen van water? Erg functioneel zullen de flesjes niet zijn.
Wat als een portemonnee je geld en pasjes niet beschermt? Muntjes die door spleetjes in het design vallen, papiergeld dat beschadigd raakt, pasjes die er niet goed in passen. Ik heb er ooit zo één gehad en eerlijk: het was vreselijk. En bovendien een kostelijke grap.
Maken kleren de man?
Het lichaam in kleding, het water in flesjes, het geld in portemonnees, het is de inhoud die het design dicteert. In al deze voorbeelden is het resultaat geslaagd als de container (het kledingstuk, het flesje, de portemonnee) rekening houdt met de inhoud – de content, dus. Als dat niet gebeurt, slaat het product de plank mis en kan de maker zich verwachten aan lage waarderingen in webwinkels waar ze verkocht worden.
Als de container de content bepaalt
Logisch. En toch gebeurt het nog zo vaak in digitaal design. Laten we als voorbeeld een app nemen. Er wordt stevig nagedacht, ge-designthinking’t zelfs, een design wordt gemaakt, schouderklopjes voor iedereen, en dan pas wordt de productwriter uitgenodigd. Die moet woorden plakken op de zorgvuldig afgelijnde boxen en labels. De schrijver begint eraan, maar het is moeilijk want soms is er niet genoeg plaats voor de teksten. Of er is een betere manier om een boodschap over te brengen. Of er zou hier eigenlijk geen tekst moeten staan (maar ja, dat is nu eenmaal zo bepaald). ‘Waarom hebben ze me toch niet wat vroeger binnengeroepen?’ vraagt de schrijver zich zuchtend af. In de kamer ernaast gaat het schoudergeklop vrolijk door en tekent management af op het design.
De schrijver is klaar met de content, draagt die over aan development, en na hun werk is de app klaar. Maar het is pijnlijk duidelijk: de app werkt niet goed. Voelt als een slecht zittend jasje. Maar hij moet live want dat staat zo in de planning.
De app is live, krijgt lage waarderingen in de App Store en mensen klagen dat hij niet goed werkt voor hen. De app faalt.
Iedereen kijkt naar de schrijver: “We waren zo goed bezig, alles was perfect, en toen kwam jij. We moeten iemand anders zoeken voor de content” besluit het team, “Deze schrijver is niet goed.”
Maar jij en ik weten allebei: het is niet de schuld van de schrijver. Die werd veel te laat bij het project betrokken. Als de schrijver mee mocht werken aan het design, had die voor specifieke inzichten kunnen zorgen. En natuurlijk teksten die mee getest konden worden in het design.
Content is design
Want een schrijver laat je weten wat er nodig is om de content zijn werk te laten doen. Hoe het eruit zal zien in een wireframe. Wat er zal gebeuren als het vertaald moet worden. Als de woorden er al zijn, zelfs al zijn die nog niet perfect, kunnen UX designers er hun flows mee verbeteren. Misschien kan er een stap uit de flow worden weggelaten. Misschien moet er eentje bij. Visual of UI designers kunnen (vrij letterlijk) de maten opnemen van de content, en op basis hiervan hun design opbouwen.
Het zou zo’n mooie samenwerking kunnen zijn. Bovendien een fantastische app met een heerlijke UX. Iedereen, het team, management, en de gebruiker, zou blij zijn met het resultaat. Er zouden geen schouderklopjes zijn, maar blinkende trots, gehoffen glazen, tranen van geluk.
Dus, volgende keer, zorg dat je schrijver erbij is vanaf de start van je project. Luister naar diens ideeën. Geef de schrijver de ruimte om met woorden te spelen, die te testen, te itereren. Ik beloof je: je proces en het eindproduct zullen zoveel beter zijn.
(Ok, ging misschien wat kort door de bocht hier en daar, maar de kern is wel waar)